Niezależnie od wyników II tury wyborów na prezydenta Ukrainy, przyszły przywódca tego kraju powinien naprawić błędy w zaniedbanych w ostatnich latach stosunkach z Polską – napisał ukazujący się w sobotę opiniotwórczy tygodnik ukraiński „Dzerkało Tyżnia”.
Bez Polski Ukraina nie będzie mogła ani wyjść ze strefy wpływów Rosji, ani wzmocnić pozycji w Europie środkowo-wschodniej. By to osiągnąć Kijów powinien usłyszeć Warszawę, wyznaczyć priorytety swej „polityki polskiej” oraz wzmocnić jakościowo krąg ekspertów do spraw polskich”
— uważa autorka artykułu „Rozminować przeszłość”, wykładowczyni historii w Akademii Kijowsko-Mohylańskiej Ołena Betlij.
W jej ocenie administracja prezydenta Ukrainy Petra Poroszenki zaczęła prowadzić błędną politykę wobec Polski już po wyborze na jej prezydenta Andrzeja Dudy, który podczas wizyty w Kijowie w 2015 roku apelował o realny dialog historyczny między dwoma krajami.
Na Bankowej (ulicy, przy której urzęduje ukraiński szef państwa) nie nadano jego słowom odpowiedniej wagi. Była to pomyłka. Utrata kontroli nad „realnym dialogiem historycznym” i przekazanie praw do jego prowadzenia Ukraińskiemu Instytutowi Pamięci Narodowej (UIPN) stało się fatalną pomyłką
— czytamy.
Zdaniem Betlij na Ukrainie nie zrozumiano, że potępienie oddziałów Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA), które uczestniczyły w zbrodniach na Polakach w latach 1943-44 na Wołyniu, jest ważne nie tylko dla rządzącego Prawa i Sprawiedliwości, lecz dla całego ogółu uczestników życia politycznego w Polsce.
Publicystka przypomniała o wystąpieniu w kwietniu 2015 roku w parlamencie w Kijowie ówczesnego prezydenta Polski Bronisława Komorowskiego, który wzywał do unikania we rozmowach dwustronnych języka, mogącego nasilić ból i utrudnić dialog między dwoma krajami.
Kijów w sposób lekceważący i infantylny odwdzięczył się Komorowskiemu głosując w dniu jego przemówienia w Radzie Najwyższej (…) nad pakietem ustaw dekomunizacyjnych (…), w których chodziło m.in. o heroizację wszystkich żołnierzy UPA. W Polsce odebrano to jako policzek i heroizację zabójców Polaków na Wołyniu
— napisała zauważając, że porażka Komorowskiego w wyborach, w których ubiegał się o reelekcję, była m.in. wynikiem jego polityki ukraińskiej.
W następstwie tych działań – kontynuuje autorka – uchwałę Sejmu z 2013 r., w której zbrodnię na Wołyniu określano „miękkim” mianem „czystki etnicznej o znamionach ludobójstwa”, w 2016 r. zastąpiono kolejną uchwałą, w której napisano już wprost o „ludobójstwie”.
Kolejne kroki na rzecz dialogu po obu stronach granicy także wzajemnie się wykluczały; gdy Poroszenko w lipcu 2016 r. składał wieńce przed pomnikiem ofiar zbrodni wołyńskiej w Warszawie, rada miejska w Kijowie zatwierdziła pojawienie się w stolicy Ukrainy prospektu imienia Stepana Bandery – czytamy dalej.
Kwestia odmiennych interesów politycznych wychodzi na jaw również przy próbie wyjaśnienia, jakimi motywami kierował się UIPN, inicjując w kwietniu 2017 r. wstrzymanie wydawania pozwoleń na poszukiwania pochówków i porządkowanie polskich miejsc pamięci na Ukrainie
— podkreśliła Betlij.
Zakaz pojawił się dzień po zdemontowaniu pomnika bojowników UPA w Hruszowicach (podkarpackie). Problemem tym powinna była zająć się ambasada Ukrainy w Polsce, lecz w żadnym przypadku UIPN. Jednak błyskawiczna reakcja Instytutu i komentarze jego szefa Wołodymyra Wiatrowycza odebrały dyplomatom inicjatywę (…) wprowadzając ukraińsko-polski dialog polityczny w stan śpiączki, która trwa do dziś
— oświadczyła.
Ukraińska historyk ubolewa nad obniżeniem częstotliwości kontaktów jej kraju z Polską, co widoczne było jej zdaniem także podczas obchodów 75. rocznicy wydarzeń na Wołyniu w ubiegłym roku. Prezydent Duda był w tym dniu na Ukrainie, zaś Poroszenko – nad grobami ukraińskich ofiar polskiego podziemia w Sahryniu w Polsce.
To, że prezydenci dwóch krajów nie potrafili umówić się na wspólne obchody (…) stało się jeszcze jednym świadectwem głębokiego kryzysu w relacjach
— podkreśliła.
Według Betlij zadaniem nowego prezydenta Ukrainy będzie „rozminowanie przeszłości” w stosunkach z Polską.
Do tego potrzebna jest wola polityczna prezydenta Ukrainy, który powinien pokazać, że podstawą jego polityki zagranicznej nie są sympatie czy antypatie wobec jego odpowiednika (w Polsce), lecz interesy państwowe
— oceniła.
Dla realizacji tego celu konieczne jest opracowanie jasnych zasad „polskiej polityki” Kijowa, które dziś sprowadzają się do „pustych fraz o +partnerstwie strategicznym+” oraz udzielenie sobie odpowiedzi na pytanie „czego Ukraina oczekuje od Polski?”.
Autorka artykułu jest przekonana, że Polska nadal będzie wspierała Ukrainę w jej dążeniu na Zachód, jednak uważa, że Kijów nie powinien nadużywać tego wsparcia i przyjmować go jako coś, co mu się należy.
Strategicznym celem Ukrainy ma być wzmocnienie jej stanowiska w Europie środkowo-wschodniej, co będzie oznaczało ostateczne opuszczenie strefy wpływów Rosji. Cel ten można osiągnąć jedynie dzięki współpracy z Polską, która – czy mamy tego świadomość, czy nie – jest centrum tego regionu
— czytamy.
Mam nadzieję, że wybory prezydenckie na Ukrainie wyprowadzą stosunki z Polską z kryzysu i że następny prezydent (…) zrozumie błędy przeszłości oraz będzie potrafił nie tylko usłyszeć stanowisko Warszawy (…) lecz i rozwinąć z relacje z nią na postawie jasno wytyczonej polityki oraz z pomocą fachowych ekspertów. Trzeba to robić szybko, gdyż w Polsce niebawem odbędą się wybory parlamentarne. W interesach Kijowa jest nie dopuścić do wzmocnienia pozycji antyukraińskich kół politycznych w przyszłym polskim parlamencie
— podsumowuje swój artykuł w „Dzerkale Tyżnia” Ołena Betlij.
Źródło: WPolityce.pl 07 04 19
