Krzysztof Miszczak
Wydawnictwo SGH, Warszawa 2020, s. 434
Prezentowana
monografia zajmuje się analizą możliwości budowy takiego
“instrumentu oddziaływania”, jakim powinien być rozwój
strategicznej autonomii militarnego bezpieczeństwa UE w jej
stosunkach zewnętrznych. Ten aspekt polityki obronnej Unii winien
stać się jednocześnie zasadniczym czynnikiem zbalansowania
obniżającej się przewagi cywilizacyjnej i wojskowej tzw. Zachodu
wobec pojawiających się nowych potęg na arenie międzynarodowej
współczesnego świata. Tematyka zaistnienia militarnego UE w
stosunkach międzynarodowych i sfinalizowania tego procesu w
docelowej formie utworzenia armii europejskiej jest kluczowym
problemem badawczym niniejszej pracy.
Od kilku lat w UE zachodzą
widoczne zmiany w podejściu do kwestii wojskowych. Mają one
charakter rewolucyjnych przemian w myśleniu o roli do niedawna
niedocenianej twardej siły militarnej w realizacji wspólnej
polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO). Jest to dzisiaj
fundamentalny problem dla przetrwania wspólnoty państw europejskich
w obecnej, głęboko skonfliktowanej polityczno-ideologicznej
rzeczywistości współczesnego zglobalizowanego świata.
Takim
operacyjnym instrumentem ograniczania i powstrzymywania tych procesów
powinna być realizacja obronno-interwencyjnej koncepcji budowy
unikatowych w wymiarze międzynarodowym zdolności militarnych UE w
formie powstania zintegrowanych europejskich sił zbrojnych, tzw.
sektorowej armii europejskiej.
