Joanna Konieczna-Sałamatin
Fundacja im. Stefana Batorego, Warszawa 2018, s. 19
Przez ostatnia dekadę przyzwyczailiśmy się do rozmawiania o Unii Europejskiej przede wszystkim w kategoriach ekonomicznych, finansowych i techniczno-organizacyjnych: kto i na jakim szczeblu podejmuje ważne dla nas decyzje. O wartościach tych dyskutowaliśmy często i chętnie w okresie przedakcesyjnym, kiedy lubiliśmy mówić, że „ wracamy do Europy” albo ją „ doganiamy”. Motywem przewodnim było wówczas przekonanie o tym że „od zawsze byliśmy częścią europejskiej wspólnoty, ale w wyniku niekorzystnego splotu okoliczności zostaliśmy odcięci – nie z własnej woli – od europejskich źródeł Polski,. Później rozmowa o wartościach została w znacznym stopniu zastąpiona rozmowa o pieniądzach, Wraz z pogłebiajacymn się kryzysem politycznym we Wspólnocie aksjologiczny wymiar Unii Europejskiej zaczął ponownie nabierać znaczenia. Stało się jasne, że od stopnia w jakim my, członkowie UE, rzeczywiście podzielamy wspólne wartości, zależy to, co i w jakim stopniu potrafimy razem zbudować- czy będziemy się wzajemnie wspierać, a w jakich sprawach nie ma co na takie wsparcie liczyć…,.
