„Chińczycy grają w go”. Globalne centrum gospodarcze i polityczne coraz bardziej przesuwa się znad Atlantyku na wybrzeża Oceanu Spokojnego. Położone tam, dynamicznie rozwijające się państwa Azji Wschodniej są jednak uwikłane w liczne konflikty, prezentowane w polskich mediach najczęściej jako ciekawostki. Tymczasem znaczenie tych sporów jest dużo większe z racji ich powiązania ze wzrostem potęgi Chin oraz powrotem Japonii na arenę międzynarodową. Autor porównuje te konflikty do wielkiej partii go rozgrywanej przez Chińczyków z, myślącymi, że grają w szachy Amerykanami i Rosjanami. Przekonuje jak bardzo w XXI wieku musimy przewartościować nasz europocentryczny punkt widzenia.
W ostatnich latach – pisze autor – nasze postrzeganie międzynarodowej polityki i geopolityki w szczególności, ukształtowała koncepcja wielkiej partii szachów przedstawiona przez Zbigniewa Brzezińskiego w Wielkiej szachownicy. Chiny nie pasują jednak do tej koncepcji, często zaskakują, podejmują pozornie nielogiczne działania, wprawiając polityków i analityków w zdumienie.
Problem ten zdiagnozował w artykule dla Asia Times Online ze stycznia 2010 r. francuski sinolog David Gosset. Jego zdaniem rozwiązanie problemu jest banalnie proste: Chińczycy nie grają w szachy, tylko w weiqi, znane na Zachodzie pod japońska nazwą go. Zasady tej gry są diametralnie różne od szachów, zwycięstwo odnosi się nie poprze zbijanie figur lub zaszachowanie króla przeciwnika, tylko przez otoczenie swoimi kamieniami jak największego obszaru planszy. Sama plansza podzielona jest 19 pionowymi i 19 poziomymi liniami, które tworzą 361 przecięć, na których gracze kładą na przemian czarne i białe kamienie. Oparte na zasadach feng szui go ma nieskończoną liczbę kombinacji, każda partia jest niepowtarzalna. Wymaga to podejmowania niekonwencjonalnych zagrań, wyklucza schematyczność i liniowość. W czasach cesarstwa umiejętność gry w weiqi należała do kanonu wykształcenia elit i obecnie odzyskuje ten status, a wybitni gracze zyskują nawet status celebrytów.
